جنون جیوگی روی آنتن - وبلاگ یاسین

به گزارش وبلاگ یاسین، آقایمیلاد دخانچی مجری و برنامه ساز جوان تلویزیون است که سال های جوانی زندگی خود را در غرب گذرانده و اکنون درکنار تحصیل در مقطع دکتری، در دانشگاه کوئینز کانادا هم تدریس می نماید.

به گزارش گروه رسانه های وبلاگ یاسین، آقایمیلاد دخانچی مجری و برنامه ساز جوان تلویزیون است که سال های جوانی زندگی خود را در غرب گذرانده و اکنون درکنار تحصیل در مقطع دکتری، در دانشگاه کوئینز کانادا هم تدریس می نماید. او از چند سال قبل با ورود به فراوری و اجرای برنامه های اجتماعی در سازمان صدا و سیما مشهور شد و برنامه های پیروزی چون گره و جیوگی را فراوری کرد. وی اکنون مشغول ساخت فصل دوم برنامه جیوگی است که به همین مناسبت با او مصاحبه ای تفصیلی انجام داده ایم.

از نحوه ورود به برنامه سازی در رسانه ملی بفرمایید.

من تا به امروز سه برنامه تلویزیونی فراوری نموده ام، لینک برای پرس تی وی، گره شبکه سه و برنامه جیوگی برای شبکه دوم سیما، البته همانطور که گفتم ورود جدی من به این عرصه با برنامه لینک بود که شامل 30نفر در تهران، 30نفر در بیروت و 30 نفردر واشنگتن بود که ما در این سه استودیو به هم متصل می شدیم و مباحث خود را مطرح می کردیم، هرچند در ابتدا قرار بود من به صورت موقت این برنامه را به جای یکی از دوستان که در سفر بود اجرا کنم ولی سپس به دلیل تغییرات جدی که در آن ایجاد شد من ماندگارشدم و باید اشاره کنم که این اولین همکاری من با آقای حسام الدین آشنا بود که آشنایی ما به کنفرانسی در کانادا برمی گشت که قبلاً در آن با هم آشنا شده بودیم.

بعد از برنامه لینک باز هم با آقای آشنا همکاری کردید؟

بعد از لینک آقای آشنا باز هم به من پیشنهاد همکاری دادند و ابتدا قرار بود که من فقط مشاور برنامه باشم اما باز هم در ادامه قرار شد که من مجری برنامه هم باشم، هرچند به دلیل لهجه انگلیسی که داشتم این موضوع تاحدودی برایم سخت بود. سال گذشته آقای افشارپیشنهاد ساخت برنامه جیوگی را به من دادند، برنامه ای که با توجه به قالب اجتماعی و همچنین موضوعات جدیدی که در حوزه سبک زندگی مطرح می کرد، کمی خاص بود و اصولاً آن موضوعات در آن موقع کمتر فراگیر شده بود، اما به هرحال با یاری دوستان و هم چنین سیر مطالعاتی که خصوصاً در عقاید شهید مرتضی آوینی انجام دادم به فراوری برنامه رسیدیم و سال جاری هم با نظر شخص مدیر شبکه دو برای فراوری فصل دوم جیوگی اقدام کردیم.

ظاهراً در مقطعی اجرای برنامه ماه عسل هم به شما پیشنهاد شده بود.

بله چند سال قبل این موضوع پیش آمد، آقای احمدی که امروز تهیه نماینده برنامه خندوانه است به پیشنهاد آقای شریعت پناهی که آن موقع مدیرگروه اجتماعی شبکه سه بودند، درخلال یک همایشی به من مراجعه کردند و پیشنهاد اجرای برنامه ماه عسل را دادند ولی من پاسخ منفی به ایشان دادم و گفتم که اصلاً توان اجرای چنین برنامه ای را ندارم و امروز هم اگر چنین پیشنهادی تکرار گردد قبول نخواهم کرد، چون به نظرم احسان علیخانی در این کار بسیار پیروز است و فکر می کنم هرکس با توجه به ظرفیت های خودش باید فعالیت کند.

یکی از حواشی فعالیت های رسانه ای شما حضور در برنامه نیمروز با اجرای آقای علی ضیا است، درباره آن بفرمایید.

در آن دوره که تازه برنامه گره تمام شده بود با من تماس گرفتند و برای حضور در آن برنامه به عنوان مهمان دعوت شد، و من کمی به برنامه دیر رسیدم، البته قبل از برنامه متوجه شدم که قراراست به برنامه گره حمله گردد. بعضی مباحثی مطرح شد مثل اینکه من گفته ام تا گریم نشوم به استودیو نمی آیم، درصورتی که این موضوع خواسته ناظرپخش بود و پس از آن هم به محض آغاز برنامه تا من سلام کردم نخستین سؤالی که از من پرسیده شد این بود: وقتی تو خارج بودی خارج کجا بود؟! و من با خودم گفتم ظاهراً قراراست برنامه چالشی باشد پس من هم ادامه می دهم. هرچند ظاهراً دوستان تصمیم داشتند که برنامه ما را بزنند و وقتی پیروز نشدند من شنیدم بعداً بعضی از آن تیم اخراج شده اند.

براساس سطح معلومات خودتان با دیگران مصاحبه می کنید یا سطح دانش مخاطب؟

بستگی به مهمان دارد؛ برای مثال درهمین فصل دوم جیوگی ما دو شکل مهمان داریم که فضای گفت وگو با آنها متفاوت است. یک بخش مهمان جوان است که کمتر چالشی است و بیشتر به سمت معرفی آن شخص و پیروزیت های او در حوزه تخصصی فعالیتش می رویم اما وقتی مهمان برنامه برای مثال شخصی مثل بیژن عبدالکریم است که درباره فلسفه پست مدرن ادعایی می نماید و تاریخ خطی را رد می نماید ولی نگاه خودش خطی است طبیعتاً احتیاج به چالش است، اما این که هدف و شخصیت من به چالش کشیدن دیگران باشد این را رد می کنم، باید بین بالا بردن دانش و بینش مخاطب و قالب متمایز هریک تفاوت قائل شد.

مخاطب شناسی برنامه را چگونه انجام داده اید؟

به قول دوستی مخاطب برنامه ما دانشجویان هستند، اما گستره یک مخاطب می تواند عام یا خاص باشد و یا شخص دیگری می گفت آنهایی که کتابخوان نیستند ولی از این موضوع ناراحت هستند جیوگی را تماشا می نمایند! من شخصاً معتقدم در مدارس، دانشگاه ها و مراکز فرهنگی همیشه تعداد محدودی هستند که نسبت به دیگران متفاوت عمل می نمایند و به نوعی دیوانه اند و شاید جیوگی هم برنامه دیوانه هاست! ما درجیوگی پنج برنامه مجزا داریم که شب اول جیوگی باز با یک پلان، شب دوم مردم عادی هستند که ورودی برنامه را معین می نمایند، شب سوم قصه محور است، شب چهارم گفت وگوی چالشی و شب پنجم به نوعی جمع بندی موضوع هفته را داریم.

باتوجه به عدم حضورتان در کشور برای آشنایی با موضوعات برنامه و سبک زندگی ایرانی چه کارهایی می کنید؟

تو می توانی در کانادا زندگی کنی و هیچ وقت انگلیسی یاد نگیری، پس همه چی به شخص و خواسته او مربوط است. من از کودکی ذهن پرسشگری داشتم و هروقت که مثلاً در تاکسی سوار می شوم درباره مسائل مختلف گفت وگو می کنم و ازهمین مکالمات ساده نهایت استفاده را برای افزودن اطلاعات خود می برم و این روند در برنامه هم ادامه دارد و به عنوان مجری برنامه عمدتاً سعی می کنم که بدون موضع باشم و اجازه دهم مهمان و حضار بیشتر به بیان آرا و عقاید خود بپردازند و من بیشتر جلسه را مدیریت کنم.

برای آینده چه برنامه هایی دارید، وارد سیاست نمی شوید؟

ورود به سیاست برای کسی مثل من شبیه کابوس است، اگر ما فراوری نماینده فرهنگی هستیم و ادعای کار در این حوزه را داریم باید در کار خود کوشش کنیم و به نظرمن فرهنگ آن قدر مهم است و حوزه گسترده ای است که بهتر است اول ما صلاحیت خود را در این حوزه ثابت کنیم و بعد به دیگر مسائل وارد شویم، ضمن این که من در نقد وضع موجود می نویسم و فرهنگ حوزه مورد علاقه من است و درکنار آن هم به تدریس در دانشگاه مشغولم.

به عنوان مدرس دانشگاه در غرب، می توانید سطح دانش دانشجویان ایرانی و غربی را مقایسه کنید؟

این موضوع از چند زاویه قابل آنالیز است؛ شاید از نگاهی به دلیل بعضی تفاوت ها از جمله سیستم آموزشی خیلی نمی توان به مقایسه این دو پرداخت اما اگر از این مورد عبورکنیم، به هرحال در همه جا و در هر کلاس درس، اقلیتی هستند که بیشتر جویای علم اند و بقیه کمتر، به نظر من در ایران به دانش اهمیت زیادی داده می گردد ولی به بینش کمتر توجه می گردد. در غرب در روز اول رشته تحصیلی تو خیلی مهم نیست و مهم این است که آیا تو می توانی مقاله بنویسی یا خیر و من به عنوان یک استاد وقتی درجلسات دپارتمان شرکت می کنم خیلی به موضوع درس من که اسلام و سیاست است توجه نمی گردد و بیشتر به این مسأله اهمیت داده می گردد که آیا دانشجویان از تدریس تو در آن موضوع به نگاهی انتقادی می رسند یا نه.

فضای مسموم در کانادا در موضوع ایرانیت و اسلامیت چگونه است؟

بستگی دارد؛ بخش زیادی از آن حاصل جهل است و بخشی از آن برنامه ریزی شده و ممکن است برای مثال وقتی رابطه ایران و کانادا مناسب نیست، وزارت امور خارجه کانادا هزینه هایی بکند تا دپارتمان مهمی در روابط بین الملل دانشگاهی، در این خط حرکت کند اما نهایتاً خروجی آن چون سفارشی و غیرواقعی است نتیجه نمی دهد و خود آن ها هم می دانند که این پدیده باعث عدم اعتبارعلمی آنها می گردد و البته این شرایط در آمریکا به دلایل مختلف قدری متفاوت است. اما در موضوع مردم عادی این کشورها، در کانادا مردم زندگی روزمره ای دارند که بسیار منفک از سیاست های کلان حاکمیت است و قسمتی از آن حاصل نظام پیچیده سیاسی این کشور است که حتی خود من هم هنوز به طورکامل آن را درک ننموده ام. مردم کانادا در حوزه سیاست های محلی بسیار فعال هستند اما در سیاست های کلان بسیار کمتر نقش دارند و البته سبک زندگی غربی و مصرف گرایی هم در این بین بی تأثیر نیست.

دغدغه های شما در موضوع انقلاب اسلامی از کجا شکل گرفت؟

فاکتورهای مختلفی است از جمله زندگی در خانواده ای مذهبی اما پس از آن وقتی من لیسانس ادبیات انگلیسی می خواندم مدتی دچار بحران هویت شدم، این که من کجا هستم و بالاخره ایرانی ام یا کانادایی و در سال آخر لیسانس با ایده های ادوارد سعید و پس از آن دکترشریعتی آشنا شدم و بعدها که به ایران آمدم، مباحث مرتضی آوینی را بسیار پسندیدم و حس نزدیکی زیادی با ایشان به من دست داد و به نظرم در آوینی هم جلال آل احمد و هم شریعتی است و این را هم باید اشاره کنم که به نظر من ما کمتر در مقابل غرب هستیم و بیشتر در برابر خودمانیم و درواقع با موضع ضدغربی دنبال معرفی خود هستیم. به نظرم عقلانیت جالبی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی است که با این موضوع تعامل خوبی برقرار نموده است و در ادامه باید به این اشاره کنم که بین نهضت و نهاد تفاوت وجود دارد و نهاد انقلاب بردار نیست حتی اگر لاف انقلابیگری بزنند، موضوعی که در آثار ابراهیم حاتمی کیا وجود دارد.

بعضی رسانه های روشنفکر آثار حاتمی کیا را ضد مردم می دانند، نظر شما چیست؟

ابتدا باید ببینیم اصالت مردم چه چیزی است و چه کسانی می خواهند به مردم اصالت دهند، آن وقت می توانیم دراین باره صحبت کنیم. به نظرم حاتمی کیا در بادیگارد در برابر بسیاری از اشخاص موضع خنثی دارد و به آنها حمله نمی نماید و معتقد است که آنها محصول جبرند و به نوعی فراوریی و خروجی خود ما هستند که من نگاه او را در این آثار می پسندم و به نظرم این ایده که هنرمند باید راه حل برای حل مشکل ارائه دهد اشتباه است و معتقدم که دنیای هنردنیای ناخودآگاه است و مثلاً بین عرفان و فقه، هنر نزدیکی بیشتری به عرفان دارد.

به نظر شما با گذشت چهاردهه از انقلاب اسلامی، تکلیف حاکمیت با موضوعاتی مثل سینما و موسیقی معین شده است؟

ما در عرصه حکمرانی بسیار جوان و نوپا هستیم و تجربه ملت و دولت ما کمتر از صد سال است و شاید ما استقلال را بلدیم ولی هنوز آزادی را متوجه نشده ایم و همه این موارد به دلیل جوان بودن حکومت است. همین مسائل باعث شکل گیری فصل دوم جیوگی شد و ما تصمیم داریم به اتفاقات شبکه های اجتماعی و فضای مجازی در سال گذشته توجه خاصی داشته باشیم. یکی از دغدغه های اصلی ما در این برنامه دوری از سیاست زدگی حاکم بر جامعه است و معتقدیم که باید توان حرف زدن با زبان فرهنگ را داشته باشیم و همه چیز را از زاویه سیاسی نگاه نکنیم، به قول مسعود فراستی ما در بعضی مسائل هنوز ماقبل نقد وحرف هستیم.

منبع: صبح نو

بازگشت به سایر رسانه ها